خراباتي شدن از خود رهايي است

شاعر : شيخ محمود شبستري

خودي کفر است ور خود پارسايي استخراباتي شدن از خود رهايي است
که «التوحيد اسقاط الاضافات»نشاني داده‌اندت از خرابات
مقام عاشقان لاابالي استخرابات از جهان بي‌مثالي است
خرابات آستان لامکان استخرابات آشيان مرغ جان است
که در صحراي او عالم سراب استخراباتي خراب اندر خراب است
نه آغازش کسي ديده نه غايتخراباتي است بي حد و نهايت
نه کس را و نه خود را بازيابياگر صد سال در وي مي‌شتابي
همه نه ممن و نه نيز کافرگروهي اندر او بي پا و بي سر
به ترک جمله خير و شر گرفتهشراب بيخودي در سر گرفته
فراغت يافته از ننگ و از نامشرابي خورده هر يک بي‌لب و کام
خيال خلوت و نور کراماتحديث و ماجراي شطح و طامات
ز ذوق نيستي مست اوفتادهبه بوي درديي از دست داده
گرو کرده به دردي جمله را پاکعصا و رکوه و تسبيح و مسواک
به جاي اشک خون از ديده ريزانميان آب و گل افتان و خيزان
شده چون شاطران گردن افرازگهي از سرخوشي در عالم ناز
گهي از سرخ‌رويي بر سر دارگهي از روسياهي رو به ديوار
شده بي پا و سر چون چرخ گردانگهي اندر سماع از شوق جانان
بدو وجدي از آن عالم رسيدهبه هر نغمه که از مطرب شنيده
که در هر پرده‌اي سري شگرف استسماع جان نه آخر صوت و حرف است
مجرد گشته از هر رنگ و هر بوز سر بيرون کشيده دلق ده تو
همه رنگ سياه و سبز و ازرقفرو شسته بدان صاف مروق
شده زان صوفي صافي ز اوصافيکي پيمانه خورده از مي صاف
ز هر چ آن ديده از صد يک نگفتهبه مژگان خاک مزبل پاک رفته
ز شيخي و مريدي گشته بيزارگرفته دامن رندان خمار
چه جاي زهد و تقوي اين چه شيد استچه شيخي و مريدي اين چه قيد است
بت و زنار و ترسايي تو را بهاگر روي تو باشد در که و مه